حضرت موسی, پیامبر, پیامبری,پست تر, خداوند, جالب, حدیث,داستان, روایت, اسلام,,

حضرت رسول اکرم(ص) فرمود: حضرت شعیب(ع) آن قدر از حب خدا گریه کرد تا چشمان وی کور شد، خداوند چشمش را به وی برگرداند، باز هم آن قدر گریست تا کور شد و خدا باز چشمش را به وی بازگرداند، دفعه سوم همچنین، وقتی که دفعه چهارم کور شد خدا فرمود: ای شعیب تا کی می خواهی گریه کنی؟ اگر منظورت ترس از آتش جهنم است من به تو امان داده ام و اگر منظورت برای اشتیاق بهشت است آن را به تو مباح گردانیدم.

حضرت شعیب(ع) گفت: خدایا تو می دانی که من از ترس آتش جهنم و برای اشتیاق بهشت گریه نمی کنم، بلکه فقط برای محبت تو که در قلبم گره خورده گریه می کنم، وحی آمد چون چنین است به همین زودی کلیم خودم موسی را خدمتگزار تو قرار خواهم داد.(۱)

۱- بحارالانوار، ج ۱۲، ص ۳۸۰

نقل شده است که حضرت موسی(ع) بر مردی گذشت که می گریست و چون مراجعت نمود همچنان گریه می کرد، آن حضرت عرض کرد: ای پروردگار من! این بنده تو از خوف تو می گرید؟

خطاب رسید: «یابن عمران! لو نزل دماغه مع دموع عینیه و رفع یدیه حتی تسقطالم اغفرله و هو یحب الدنیا» اگر (چندان بگرید که) مغز سرش با اشک چشمانش فرو ریزد و اینقدر دستها را به دعا بردارد که ساقط شوند، او را نمی آمرزم،(زیرا) او در حالی که دنیا را دوست دارد (گریه می کند و خدا را می خواند)۱.

۱- مجموعه ورام، ج۱، ص۱۳۴

امام على عليه السلام :

اَللِّسانُ سَبُعٌ إِن خُلِّىَ عَنهُ عَقَرَ؛

زبان، درنده اى است كه اگر رها شود، گاز مى گيرد.

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 478 ، ح 60

امام صادق عليه السلام :

إِذا أَرادَ اللّه  بِعَبدٍ خِزيا أَجرى فَضيحَتَهُ عَلى لِسانِهِ؛

هرگاه خداوند بخواهد بنده اى را رسوا كند، از طريق زبانش او را رسوا مى كند.

بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 75 ، ص 228 ، ح 101

امام باقر عليه السلام :

إِنَّ هذَا اللِّسانَ مِفتاحُ كُلِّ خَيرٍ و َشَرٍّ فَيَنبَغى لِلمُؤمِنِ أَن يَختِمَ عَلى لِسانِهِ كَما يَختِمُ عَلى ذَهَبِهِ وَ فِضَّتِهِ؛

براستى كه اين زبان كليد همه خوبيها و بديهاست پس سزاوار است كه مؤمن بر زبان خود مهر زند، همان گونه كه بر (كيسه) طلا و نقره خود مُهر مى زند.

تحف العقول ص 298

 رسول اكرم صلى الله عليه و آله :

جَمالُ الرَّجُلِ فَصاحَةُ لِسانِهِ؛

زيبايى مرد به شيوايى زبان اوست.

شرح فارسی شهاب الاخبار ص 73

امام حسين عليه السلام :

إِنَّ لِسَانَ ابْنِ آدَمَ يُشْرِفُ كُلَّ يَوْمٍ عَلَى جَوَارِحِهِ فَيَقُولُ كَيْفَ أَصْبَحْتُمْ فَيَقُولُونَ بِخَيْرٍ إِنْ تَرَكْتَنَا وَ يَقُولُونَ اللَّهَ اللَّهَ فِينَا وَ يُنَاشِدُونَهُ وَ يَقُولُونَ إِنَّمَا نُثَابُ بِكَ وَ نُعَاقَبُ بِكَ.

زبان آدميزاد، هر روز به اعضاى او نزديك مى شود و مى گويد: چگونه ايد؟ آنها مى گويند: اگر تو ما را به خودمان واگذارى، خوب هستيم و مى گويند: از خدا بترس و كارى به ما نداشته باش: و او را سوگند مى دهند و مى گويند: ما فقط به واسطه تو پاداش مى يابيم و به واسطه تو، مجازات مى شويم.

خصال ص6 - مستدرک الوسایل ج 9 ، ص 25 ، ح 10105 - بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 68 ، ص278، ح 14

امام باقر علیه السلام خود بسیار برای رفع نیاز حاجتمندان تلاش می کردند. در شرح حال زندگی ایشان می بینیم که ایشان در گرمای طاقت فرسا برای کسب روزی تلاش می کردند و ما حصل زحمت خود را بین مردم نیازمند تقسیم می کردند.

آن حضرت علیه السلام می فرماید: «وَ أُوصِیكَ بِخَمْسٍ إِنْ ظُلِمْتَ فَلَا تَظْلِمْ وَ إِنْ خَانُوكَ فَلَا تَخُنْ وَ إِنْ كُذِّبْتَ فَلَا تَغْضَبْ وَ إِنْ مُدِحْتَ فَلَا تَفْرَحْ وَ إِنْ ذُمِمْتَ فَلَا تَجْزَع» (تحف العقول، ص292(

ای جابر! تو را [در برخورد با مردم] به پنج چیز وصیت می كنم:

1.اگر بر تو ظلم و ستمی شد، تو ستم مكن؛

 2. اگر به تو خیانت كردند، تو خیانت نكن؛

3. اگر تكذیب شدی، غضب مكن؛

4.اگر مدح شدی، شاد مشو؛

5. اگر نكوهش شدی، بی تابی مكن.

امام باقر علیه السلام به ما می آموزند که در برخورد با مردم، رفتار ما لزوما نباید یک رفتار آینه وار باشد. نباید هر چه با ما کردند ما هم مقابله به مثل کنیم، بلکه ما باید اخلاقیات را مبنای رفتار خود قرار دهیم، هر چند سخت باشد. اما اگر تک تک ما به همین توصیه نورانی عمل کنیم، دیگر شاهد این همه زد و خورد، بی اخلاقی و بد اخلاقی های اجتماعی نخواهیم بود.